Cudno! Imam 41 godinu! Kad zivot krene na dolje i osjetim ocaj onaj beskrajni, tuzni dovoljno je da im cujem glas. Rijetko kad kazu nesto pametno i najcesce su zauzeti sami sobom i svojim boljkama i brigama (cak sam i ja jedna od njih!!!). Ali je svejedno dovoljno da im cujem glas pa da osjetim da vidim tunel ako ne i svjetlo, osjetim da moja brodica ima sidro, tankiram malo sigurnosti u svoj skoro prazni rezervoar!
Nije cesto ali dovoljno...
Cudno...?
Nema komentara:
Objavi komentar